Bu iş 2014 yılında yazdığım "Amaçsız Çocuk" kitabındaki bir olaydan yola çıkarak yaptığım bir çalışma. Kitaptaki bölüm aşağıdadır.

 

En azından daha temiz oksijeni soluyan ciğerleri sayesinde umudu zenginleşti, kovuğun dışındaki oksijen temizdi, doğa halen ve halen yaşayabilirdi. Nefes almasını sağlayan deliğin etrafını onlarca kez yumrukladı; ne var ki kırmayı ve cehenneme dönmüş doğaya ulaşmayı bir türlü başaramadı. Pes etmeden kanlı elleriyle vurmaya devam etti. Sağ eli acıdıkça, sol eliyle vuruyor ve parmak uçlarından dökülen kanlar kovuğun girintilerinden aşağıya doğru akarak zemindeki betona hızla ulaşıyordu. Vurdukça kan kaybediyor, başı dönüyor; ayakları ve bacaklarının takati biterken alnından damlayan bir iki damla ter göz bebeklerinin üzerine çöreklenmiş kara lekeleri yakarak temizliyordu. Zaten bu acı felaketten darbe üstüne darbe alan ağaç, bir de nedensizce koruduğu Amaçsız çocuğun sonsuz darbelerine maruz kalıyor, direnci iyice kırılıyordu. Vurdukça içi parçalanan ağaç dışarıya doğru büküldükçe, daha sert vuruyordu. Arka arkaya onlarca yumruk savurdu ağaca. Ağacın ilk önce dış kabuğu, sonra içindeki açık renkli bölümü çatırdadı ve sonra kolayca parçalandı. Kanlı yumruklarıyla açtığı deliğin içinden geçebilmek için daha fazla genişletmesi gerekiyordu; çünkü şu an sadece kafası geçebilirdi. Elleriyle tekrar vurdu, parmak uçlarıyla kopardı ve en sonunda sıkışma tehlikesi olsa da geçebilecek kadar yer açınca, ilk önce kafasını ve kollarını dışarıya çıkararak ağaca sarıldı. Arkaya ve öne dayadığı ayaklarını bir harekette birleştirerek arkaya attı ve iki büklüm hale gelen bedenini tüm gücüyle deliğe doğru itti. Omuzları paramparça olmuş deliğe sıkıştı. Üzerindeki gömleği yırtıp omzunu kanlar içinde bırakacağını bilmesine rağmen itti kendini. Omuzları da geçtikten sonra, kalan son enerjisini bedenini dışarı itmeye adadı ve aşağıya doğru düşmeye başladığı anda kendini, bu işi sanki spor için yapıyormuşçasına özgür ve mutlu hissetti. Birkaç metrelik özgürlük uçuşu sırasında gözleri bile yaşardı ve akan birkaç damla o yere düşmeden önce betona değiverdi. İlk damla yere dokunur dokunmaz yayılmaya, betonu sakinleştirmeye başladı. Diğer birkaç damla da ilk gözyaşına eşlik ederek, o katı ve kırılmaz betonu sert bir yastığa çevirdi ve hep beraber Amaçsız çocuğun saliseler sonraki düşüşünü en az zararla atlatmasını sağladılar.

 

(Amaçsız Çocuk, Sayfa 74)

​